ει τα μπογαλάκια του (και λεφτά από το μπαμπά και τη μαμά) και να "ξενιτευτεί'... για να "σπουδάσει"... Το «ξενιτευτεί» είναι τρόπος του λέγειν, βέβαια, αφού οι κλήσεις από τα κινητά και οι επισκέψεις και τα ταχυδρομικά δέματα με το αρνάκι στο φούρνο των γονέων στα μπουμπούκια τους δεν τα αφήνουν να νοιώσουν τη ξενιτιά… Τρόπος του λέγει είναι και το "σπουδάσει"… Ρουμανία, Ιταλία, Βουλγαρία, Τσεχία, Σερβία… Ξενιτιά γεμάτη από έλληνες ….«φοιτητές»…. σε αχαρτογράφητα πανεπιστήμια... Πτυχία, αμφίβολης αξίας, όπως, άλλωστε, και πολλά ελληνικά….
Βεβαίως, υπάρχει και μια μεγάλη κατηγορία αξιόλογων νέων που, όντως, έχει αδικηθεί από την άθλια συγκυρία που βιώνουμε. Και αρκετοί νέοι αυτής της κατηγορίας αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό, είτε για να εργαστούν είτε για να σπουδάσουν. Τέτοιοι νέοι, όμως, υπήρχαν πάντοτε, σε όλες τις εποχές και σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, είτε είχαν πτυχία είτε δεν είχαν πτυχία. Λογικό είναι στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, οι άνεργοι πτυχιούχοι να αυξάνονται και αρκετοί να ξενιτεύονται. Αυτό, όμως, συμβαίνει και με άλλες κατηγορίες εξίσου ή και περισσότερο άξιων εργαζόμενων, επαγγελματιών, επιχειρηματιών, επιστημόνων, συγγραφέων, εμπόρων, βιομηχάνων κλπ... Καθένας μας βιώνει την κρίση στο επάγγελμά του, στην εργασία του, στα οικονομικά του. Καθένας μας είναι υπέυθυνος για τον εαυτό του και για τις απόφάσεις του.
Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι αν καλώς ή κακώς οι άνεργοι νέοι, πτυχιούχοι ή μη, φεύγουν στο εξωτερικό και η Ελλάδα χάνει εργατικά χέρια ή μυαλά. Ουδείς αναντικατάτατος! Πάντα υπάρχει κάποιος ισάξιος ή και καλύτερος από μας για την εργασία μας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Γι αυτό δεν πρέπει ποτέ στη ζωή να εκλαμβάνουμε ως "δεδομένο", "κατακτημένο" και "αυτονόητο" ο,τιδήποτε πρέπει να αγωνιστούμε για να το κατακτήσουμε. Πάντα πρέπει να εργαζόμαστε και να βελτιωνόμαστε σ' αυτό που προσφέρουμε. Πολύ καλά, λοιπόν, κάνουν οι νέοι και φεύγουν, εφόσον σκοπός τους είναι η μόρφωση, η εργασία, η καριέρα τους, η αποκατάστασή τους. Στα κάτω - κάτω αυτό είναι προσωπικό πρόβλημα του καθένα, βήμα για την καριέρα του και προσωπική επιλογή από την οποία εξαρτά την ατομική του ευτυχία. Και ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Και ας μην υπερβάλλουμε. Για τους νέους ανθρώπους, η «σπουδαστική μετανάστευση» είναι ένα μυστηριώδες ταξίδι, μια περιπέτεια, μια εμπειρία, τις περισσότερες φορές ευχάριστη… Μάλιστα, όσο κι αν είναι δύσκολη η εμπειρία της φοιτητικής ξενιτειάς, είναι βέβαιο ότι γίνεται πιο αξιόλογη, αν συνοδεύεται από …λίγα λεφτά… δηλαδή από ολίγη φτώχεια!… Έτσι ακριβως!... Γιατί, η καλοπέραση κάνει τους νέους μαλθακούς, μαμάκους, μπαμπάκους και μιξοπάρθενα… Διαμορφώνει χαρακτήρες κακομαθημένους, απαιτητικούς, που δεν μαθαίνουν να προσφέρουν αλλά μόνο να ζητούν, που πάσχουν από ανασφάλεια, μιζέρια και διαρκή άρνηση αποκοπής από τον «μητρικό ομφάλιο λώρο». Έτσι, έχουμε γεμίσει ανθρώπους που ζητούν... μόνο ζητούν.... χρήματα, εργασία, ασφάλεια, ακόμη και ... αγάπη! Πιστεύουν ότι οι όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να τους δίνουν!!! Γιαυτό είναι μονίμως δυστυχισμένοι!
Όμως, ενώ έτσι έχουν γενικώς τα πράγματα για τους πάσης φύσεως "αδικημένους" και "παραπονούμενους", υπάρχει και μια άλλη κατηγορία "αδικημένων", ακόμη πιο μίζερη και άθλια. Νέοι άνθρωποι που μεμψιμοιρούν ολημερίς και ολονυχτίς για την κατάσταση στην οποία οδήγησαν τη χώρα τους εκείνοι ή οι άλλοι…. οι τραπεζίτες… οι δεξιοί… οι αριστεροί…η γενιά του Πολυτεχνείου... οι συνδικαλιστές… η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε... η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη … οι Εβραιομασώνοι… Ο Παπανδρέου και ο Καραμανλής.. ο Πετρής κι ο Χατζηπετρής… Και καταριούνται ολημερίς τη μοίρα τους και τα άχρηστα πτυχία που πήραν, ζουν με τη μεμψιμοιρία, την απραξία και το μοιρολόϊ….μοιραίοι και άβουλοι αντάμα (κατά το στίχο του ποιητή).
Ε λοιπόν! Για να τελειώνουμε! Τα πτυχία από μόνα τους (απ' το Λονδίνο, απ' το Βουκουρέστι ή απ' τα Γιάννενα) δεν κάνουν κανένα πτυχιούχο άξιο επιστήμονα, ούτε καν καλό επαγγελματία και, κυρίως, δεν τον κάνουν, από μόνα τους, αξιόλογο μέλος της κοινωνίας αυτής. Ο άνθρωπος καταξιώνεται καθημερινά με τη δουλειά του, την παραγωγικότητά του, τη δημιουργικότητά του, τη δραστηριότητά του, την κοινωνική προσφορά του, τη συμμετοχή του στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τη συμμετοχή του στο γίγνεσθαι μιας κοινωνίας που παραπαίει μεν, αλλά υπάρχει… Που είναι δύσκολη, σε κρίση, σε αναζήτηση αλλά γι' αυτό αξιοθαύμαστη, πρόσφορη σε αλλαγές, μυστηριακή και ενδιαφέρουσα. Το αξιοθαύμαστο δε και το μυστηριακό είναι ότι αυτή η υπό διαμόρφωση κοινωνία οδηγεί σε κάτι καινούργιο. Σε κάτι που σίγουρα είναι καλύτερο από το παλιό. Οδηγεί από μια κοινωνία καθυστερημένη, ρουσφετολογική, πελατειακή, επαρχιώτικη και διεφθαρμένη σε μια νέα, που τα μέλη της αμφισβητούν πλέον τις παραδοσιακές «αξίες», τα ψευτοϊδανικά, τους πεπαλαιωμένους θεσμούς, τα ιδεολογικά και φιλοσοφικά κολλήματα, τις αδιέξοδες και αντικοινωνικές συμπεριφορές. Μια νέα κοινωνία γεννιέται και περιμένει από τα μέλη της να τη συνδιαμορφώσουν, ο καθένας με τις ιδέες του, τις πράξεις του και την προσωπικότητά του. Μια κοινωνία που περιμένει όλα τα μέλη της να τη ζήσουν και να τη χαρούν, να εργαστούν και να προοδεύσουν, να δημιουργήσουν, να κάνουν λάθη και να τα διορθώσουν, να τη διαμορφώσουν και να διαμορφωθούν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν….
Η σκληρή δουλειά που θα κάνει καθένας μας, κυρίως μόνος του, και όχι αναγκαστικά ως υπάλληλος ή στέλεχος στο Δημόσιο ή σε κάποια μεγάλη πολυεθνική (για ασφάλεια) - με το "μέσο" που έβαλε ο μπαμπάς, ο θείος και ο μπάρμπας στην Κορώνη- θα τον κάνει «άνθρωπο» και θα τον καταξιώσει. Εννοείται ότι η συνεργασία, η αλληλεγγύη και η συμμετοχή είναι αναγκαία και επιθυμητά στοιχεία της κοινωνικότητας και της προόδου. Κοινωνικότητα, όμως, δεν σημαίνει καφετέρια, πολυκοσμία, δημοσιοσχεσητιλίκια του αέρα και του μοχίτο, κολλητιλίκια, ρουσφέτια, νεποτισμός, οικογενειοκρατία, παρεούλες και παρείτσες, κλίκες και κονέ και «αμοιβαίες εξυπηρετήσεις»… Οι πελατειακές σχέσεις, τα ρουσφέτια, ο μπάρμπας στη Κορώνη, ο θείος που βρίσκει δουλειά στο ανήψι ή στο συμπατριώτη από το χωριό και οι πάσης φύσεως αμοιβαίες εκδουλεύσεις για την κατάληψη θέσεων στο Δημόσιο τελειώνουν. Κι όσο υπάρχουν ακόμα πρέπει, πάση θυσία, να τελειώσουν…
Και ορισμένες σκέψεις επί του αμέσως πρακτέου: Αρνούμαι κατηγορηματικά να πιστέψω ότι όποιος έχει πραγματικά ανάγκη να δουλέψει και, φυσικά, είναι αρτιμελής, δεν μπορεί ακόμα και τώρα να βρει μια δουλειά κι ας μην είναι απαραίτητα στο αντικείμενο που έχει σπουδάσει. Η λύση είναι απλή: Κόφτε τη γκρίνια και περάστε στην πράξη! Διεκδικήστε τη ζωή έξω στον κόσμο με δυναμισμό και όχι γκρινιάζοντας ή μεταθέτοντας τις ευθύνες σε άλλους ή περιμένοντας το μπαμπά, τη μαμά, το θείο, το βουλευτή, τον πολιτικό, το δήμαρχο, το Δημόσιο ή τον «από μηχανής Θεό»… να κάνουν το θαύμα και να σας βολέψουν κάπου.
Και μια πρώτη συμβουλή για μερικές πρώτες, γρήγορες και προσοδοφόρες «δουλίτσες», που μπορεί να κάνει ο καθένας αμέσως τώρα και σίγουρα θα κερδίσει. Να μάθει να πλένει, να πλένεται, να μαγειρεύει και να μην πετάει το φαγητό που περισσεύει, να μάθει να σκουπίζει και να καθαρίζει (όχι μόνο το σπίτι του αλλά και το πεζοδρόμιο), να μην πετάει σκουπίδια στο δρόμο, να σιδερώνει τα ρούχα του, να μην παραγγέλνει συνέχεια πίτσες ντελίβερι και σουβλάκια, να κόψει το πολύ έξω χωρίς λόγο. Και όχι πολύ μούρη, αυτοπροβολή και επίδειξη! Τα μάτια λίγο πιο χαμηλά και τη μύτη λίγο χαμηλότερα! Το πνεύμα μας ας ανεβαίνει ψηλά! Όσο κι αν είναι δύσκολο να το κάνουμε! Ήδη, αν τα κάνει αυτά κάποιος έχει βγάλει ένα μικρό μεροκάματο… Κι αν το επαναλαμβάνει θα βγάζει ένα μικρό μεροκάματο κάθε μέρα. Και, κυρίως, θα τα έχει καλά με τον εαυτό του και θα έχει καταξιωθεί πραγματικά στις συνειδήσεις των συμπολιτών του.
.jpg)
